باز   آ    مد   بوی   ماه إ   مد رسه                  

بوی إ   بازیهای  إ         راه   مدرسه

ترانه ای که همه رو می بره به خاطرات مدرسه

  یادش بخیر بوی خنکی پائیز و ذوق وشوق اول مهر .

کتابای نو و اینکه  منت بابا َ رو بکشی که زودتر برات جلدشون کنه  

کیف و جامدادی و پاکن ،

مداد و خودکار ،

 سقف اتاق نم کشیده  ...ببخشید

اینکه کدوم دفتر و برداری واسه دفتر دیکته  

نگرانی اینکه کی میز اول می شینه

خانوم معلم بیشتر حواسش به کیه

و اون روزای قشنگ با همه افکار پاک و زلال  ِ کودکانه

شاید همون باغی بود که به قول سهراب :

 قوسی از دایره ی سبز سعادت بود

آب بی فلسفه می خوردم

                                               توت بی دانش می چیدم

زندگی در آن وقت صفی از نور و عروسک بود

یک  بغل آزادی بود

حوض موسیقی بود

میوه ی کال خدا را آن روز ،

 می جویدم در خواب ...

اما  ...

               طفل پاورچین ، پاورچین دور شد

                                         کم کم در کوچه ی سنجاقک ها

بار خود را بستم

رفتم از شهر خیالات سبک بیرون

                             دلم ، از غربت سنجاقک   پر  . .